وبگاه شخصی حسین پورفرج

«فراتر از بودن» کتابی‌ست که در آن منظره‌‌های حیرت‌انگیز برای تماشا بسیارند. یکی از جذاب‌ترین قسمت‌های این اثر برمی‌گردد به داستان ژیسلن و ماجرای خریدن خانه‌ی دفینه‌ای. خانه‌ای که البته دو طالب دارد و از قضا کسی دیگری زودتر از او آن ملک را خریده است. همسر بوبن بسیار مصر است تا آن خانه را به چنگ آورد و به دلخواه خود دست یابد. اما...

شاید با خود بگویید کجای این مسئله جالب است. جالب است اگر کمی به قول خود بوبن بر روی قلب کسانی که دوستشان دارید، زندگی کنید: "به نظر من ما انسان‌ها بر روی کره‌ی زمین زندگی نمی‌کنیم. بلکه سرزمین واقعی ما، قلب کسانی است که به آنها علاقه داریم". بله، روایت زیر تنها یک روایت ساده از خریدن خانه توسط دو نفر متفاوت نیست. بلکه، روایت دو نوع نگاه متضاد به هستی‌ست. نگاهی که جهان را مادی و تجاری می‌بیند، و نگاه دیگری که آن را معنوی و عاشقانه. خانه، می‌تواند نمادِ هستی باشد. کسانی چون ژیسلن هیچگاه جهان را خشک و بی‌روح نمی‌یابند و از آن سویه‌های دلانه‌‌اش را تفریق نمی‌کنند. هستی برای آنها پر است از زیبایی و چشم‌انداز‌های لطیف. حتی در دل آنچه آهنین و زمخت است.

به خواندن این بخش از کتاب "فراتر از بودن" شما را دعوت می‌کنم:

"سال آخر زندگی‌ات بود که تصمیم به خریدن خانه‌ی دفینه‌ای گرفتی. در دهکده‌ات، پناه‌گاهت سنت اندراس، خانه‌ی مورد علاقه و مطلوبت را می‌یابی، ولی نمی‌توانی وارد آن شوی، زیرا مشتری دیگری چند لحظه قبل از تو آن را خریداری می‌کند. تو از صاحب خانه می‌خواهی که معامله‌اش را با آن شخص فسخ کند...

و چقدر این پاره گفتار به تعابیر سهراب سپهری نزدیک است:

"من در این خانه به گمنامی نمناک علف نزدیکم/من صدای نفس باغچه را می‌شنوم/و صدای ظلمت را، وقتی از برگی می ریزد/ و صدای سرفه روشنی از پشت درخت/عطسه آب از هر رخنه سنگ/چکچک چلچله از سقف بهار/و صدای صاف، باز و بسته شدن پنجره تنهایی/و صدای پاک، پوست انداختن مبهم عشق/متراکم شدن ذوق پریدن در بال/و ترک خوردن خودداری روح/من صدای قدم خواهش را می‌شنوم...".

چهارم دی‌ماه نودوهشت